’ரசிகன்’ வாசிப்பனுபவம்

ஹாய் அபிலாஷ்,

‘ரசிகன்’ நாவலை வாசித்தேன்.

உங்களுடைய அ-புனைவு நூல்கள் சிலவற்றைப் படித்திருக்கிறேன். அவற்றையும் தங்களின் கட்டுரைகளையும் வைத்துச் சொல்வதானால் நீங்கள் எனது அபிமான எழுத்தாளர். ஆனால் உங்களின் சிறுகதைத் தொகுப்பான ‘தேவி’ என்னைப் பெரிதாக ஈர்க்கவில்லை. அதனாலேயே உங்களின் புனைவெழுத்து பக்கம் வர தாமதாகிவிட்டது. ’தேவி’ படித்துவிட்டு நான் வந்த ஒரு முன்முடிவு ‘அபிலாஷுக்கு புனைவு கைகூடவில்லை’ என்பது. அ-புனைவு எழுத்தாளராக இருக்கும்போது ஏற்படும் தர்க்க நோக்கம் புனைவழகியலை நெருங்கவிடாமல் செய்கிறதோ என்ற சந்தேகமும் இருந்தது. ‘ரசிகன்’ என் முன்முடிவுகளையெல்லாம் தகர்த்துவிட்டது.

இந்நூலைப் பற்றி எனக்கு ஏற்பட்ட முதல் அபிப்பிராயம், இது முழுக்க முழுக்க இலக்கியத்தைப் பற்றிய Spoof நாவல். தமிழ் சினிமாவுக்கு மிர்சி சிவாவின் ‘தமிழ்ப்படம்’ போல ‘ரசிகன்’ தமிழிலக்கியத்தைப் பகடி செய்வதாகவே நினைக்கிறேன்.

நாவலின் முதலிரு பகுதிகளில் பல இடங்களில் சிரித்துக்கொண்டே படித்தேன். ஆனால் இறுதி அத்தியாயம் முற்றிலும் மாறுபட்ட உணர்வை அளித்தது. சாதிக் தன் நாவலை எரிக்கும் அத்தியாயம் உண்மையில் மெய் சிலிர்க்க வைத்தது. அறிவின் மீது அகங்காரத்தைப் புகுத்திப் பார்த்த சாதிக் கடைசியில் மூளை சிதறி சாவது போன்ற படிமம் இன்னும் கண்ணுக்குள்ளேயே இருக்கிறது. நான் வாசித்த வரையில் சாதிக்கின் மரணம் அளவுக்கு வேறெந்த புனைவுக் கதாபாத்திரத்தின் இறப்பும் என்னை பாதித்ததில்லை. அதற்குக் காரணம், இது நீண்ட நாவல் என்பதாலா அல்லது சாதிக்கின் ஏதோவொரு குணாதிசயம் நெருக்கமாக இருக்கிறது என்பதாலா எனத் தெரியவில்லை!

இந்நாவலுக்காக நீங்கள் கையிலெடுத்திருக்கும் அபத்தவாத எழுத்து முறை ஆரம்பத்தில் பல இடங்களில் முகம் சுளிக்க வைத்தாலும், இந்தப் படைப்பு கோரும் எழுத்துமுறை அதுவே! குறிப்பாக, சாதிக்கின் பிணத்தைக் கட்டித் தழுவி பிரவீணா அழும்போது சுற்றி நின்றவர்கள் அவளைக் காமத்துடன் பார்க்கும் படிமத்தை மறக்கவே முடியாது. அவுட்ஸ்டாண்டிங்!

அடுத்ததாக ‘கால்கள்’ வாசிக்க இருக்கிறேன். ‘நிழல் பொம்மை’ நாவலுக்காக ஆவலுடன் காத்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.

அன்புடன்

பாலு.

*

மிக்க நன்றி பாலு,

ரசிகனுக்கு வந்த சிறந்த விமர்சனம் இதுவே!

அபிலாஷ்.

*

‘ரசிகன்’ நாவலின் 3வது பகுதியின் 6ஆம் அத்தியாயத்தை மட்டுமே ஒரு குறும்படமாக எடுக்கலாம்.

கதாநாயகனான சாதிக்கின் முன்னாள் காதலியான பிரவீணாவின் வீட்டில் கதைசொல்லியான சங்கர் சில நாட்கள் தங்க நேர்கிறது.

பிரவீணாவும் சங்கரும் மொட்டை மாடியில் மது அருந்துகின்றனர். மாடிச்சுவரின் விளிம்பில் பிரவீணாவின் பாதி பிருஷ்டம் பாதி பிதுங்கி இருந்தது. அவள் மதுக்கோப்பையைத் தன் தொடைகளுக்கு இடையே வைத்து வெல்லத் தேய்க்கத் தொடங்குகிறாள். இதைக் கண்டு சாதிக் அவளைக் கண்டிக்கிறான். தன் செயலியை எண்ணி அவமானத்தில் கூசிப் போய் சங்கரிடம் மன்னிப்பு கேட்கிறாள் பிரவீணா.

“விடு இப்படி ஒரு சம்பவம் நடந்ததையே ரெண்டு பேரும் மறந்திடுவோம்” எனக் கடந்துபோகிறான் சங்கர்.

“என்னை நினைச்சா எனக்கே கேவலமா இருக்கு. என்னை யாருக்கும் பிடிக்காது. எனக்கு ஃப்ரெண்ட்ஸ் இல்லை. சாதிக்கும் என்னைவிட்டுப் போய்ட்டான்” என அவனிடம் புலம்பினாள்.

“எனக்கு உங்களை ரொம்பப் பிடிக்கும்” எனச் சொல்லி பிரவீணாவை ஆறுதல் படுத்துகிறான். பிறகு அந்தப் பேச்சிலிருந்து திசைதிருப்புவதற்காக அவளின் குடும்பம் பற்றிக் கேட்கிறான்.

அதற்குப் பிரவீணா, “சின்ன வயசுல என்னை சித்தப்பாதான் எடுத்து வளர்த்தாரு. அஞ்சு வயசு வரை ஒரு அனாதை ஆஸ்ரமத்தில் இருந்தேன். அவரு என் சித்தப்பாவான்னே தெரியல. அப்படித்தான் கூப்பிடச் சொன்னாங்க. வீட்டில மழை அதிகமா கொட்டுறப்போதான் நான் அதிகம் அடி வாங்குவேன். நான் ஏதாவது தப்பு பண்ணினா என்னைக் கூப்பிட்டு வெச்சு என் அம்மா ஒரு தேவடியான்னு திரும்பத் திரும்பச் சொல்லுவாரு. என்னைக் குட்டித் தேவடியான்னு கூப்பிடுவாரு. என்னைக் கிள்ளி அழ வைப்பாரு. நான் அழுறதைப் பார்க்க அவருக்குப் பிடிக்கும். என்னை இழுத்து சூடு வைப்பாரு. மழைல நிறைய நாள் முட்டி போட்டு நின்னிருக்கேன். அப்புறம் மெல்ல மெல்ல அதை நான் உள்ளுக்குள்ளே ரசிக்க ஆரம்பிச்சேன். அவரு திட்டணுமுன்னே ஏதாவது பண்ணுவேன். வயசுக்கு வந்த பிறகு ஒருநாள் என்னை என் அறைக்குள்ள தள்ளி பலாத்காரம் பண்ணினார். பிறகு எப்போலாம் என்னை நோக்கி கத்துறாரோ அப்போலாம் நான் உள்ளுக்குள்ள் ஈரமாயிடுவேன். என் கைகள் நடுங்கும். உடம்பு சூடாகும். நான் அறைக்குப் போய் தனியா அவருக்காகக் காத்திருப்பேன். நான் அனுமதிச்சாலும்கூட அவர் நான் அழணுமுன்னு விரும்புவார். அதுக்காக என்னை அடிப்பார். என் அம்மாவைப் பத்தி மோசமா பேசுவார். நான் அழுவேன். அழ அழ இன்னும் அதிகமா எக்ஸைட் ஆவேன். என் உடம்பு அவருக்காக ஏங்கும். ஒருநாள் அவர் என்னை பலாத்காரம் பண்றதை சித்தி பார்த்துட்டு, எதுவும் பேசாம என்னை ஹோம்ல கொண்டுபோய் சேர்த்துட்டாங்க” என்றாள்.

அவளின் இந்தத் துயரத்திலிருந்து திசைதிருப்புவதற்காக, “சாதிக்கை எப்படி மீட் பண்ணுனீங்க?” எனக் கேட்கிறான் சங்கர். சாதிக்குடனான காதலைப் பற்றிச் சொல்லி முடித்ததும் சங்கரிடம், “உனக்கு நெஜமாவே என்னைப் பிடிக்குமா? நான் நல்ல பொண்ணுன்னு நினைக்கிறீயா?” எனக் கேட்கிறாள்.

“ஆமா”

“அப்போ எனக்கொரு கிஸ் கொடு. வெறுப்பே இல்லாம கோவமே இல்லாம ஒரு கிஸ்” அவள் தன் கன்னத்தை நீட்டினாள்.

அவன் மென்மையாய் அவளை முத்தினான். அவள் மகிழ்ச்சியானாள்.

இந்த அத்தியாயத்தில் அபிலாஷ் எழுதிய இறுதி வரி மிக அபாரமானது. அந்த வரியைப் படித்ததும் அடுத்த சில மணி நேரத்திற்கு நாவலை மேற்கொண்டு படிக்க இயலாமல் மூடிவைத்தேன். உடனடியாக தோழி ஒருத்தியை அழைத்து மொத்த அத்தியாயத்தையும் படித்துக் காட்டினேன். அந்த இறுதி வரி:

‘பிறகு கண்கள் நிறைந்து பளபளக்க வாயைப் பொத்தியபடி அழுதாள்’.

*

”இந்த செக்ஸ் சொறி மாதிரி. சொறிய சொறிய சொகமா இருக்கும். ஆனா புண்ணான பெறவு வலிக்கும், ரத்தம் வரும். லவ் பன்ணும்போது செக்ஸுக்கு கொஞ்சமாவது நியாயம் இருக்கும். ஒரு கட்டுப்பாடு வரும். ஆனா கண்ட பொண்ணுங்க பின்னாடி போய் உரசுறது ஒரு வியாதி. ஒரு புண்”

*

“புண்ணுக்கு ஏன் மருந்து போடணும்? சொறிஞ்சு சொறிஞ்சு சுகம் காணலாமே? ஏன்னா சொறிஞ்சா சொகமாத்தான் இருக்கும், ஆனா கடைசியில வலிக்குமில்லா, அதுக்குத்தான், நிரந்தரமா ஒரு திருப்தியோட நிம்மதியோட இருக்கணுனா செக்ஸை பிழிந்து வெளியே போடணும்”

*

“செக்ஸை கடந்து போறது ஈஸி”

“அதெப்படி ஈஸி?”

“நிறைய பேரு பண்ணிக் காட்டி இருக்காங்க. காந்தி ஒரு எக்ஸாம்பிள். அவரு தொடர்ந்து கையடிக்காமலே பொண்ணுங்ககிட்ட போகாமலே இருந்திருக்காரு.”

“அதெப்படி? உடம்பே வெடிக்கிற மாதிரி இருக்குமே”

“இருக்கும். ஆனா அந்த எனர்ஜிதான் பெரிய எனர்ஜி. செக்ஸில் நாம வீணடிக்காத எனர்ஜியை சரியான வேற விசயங்களில பயன்படுத்தலாம். இல்லாட்டி சும்மாவே இருக்கலாம். மனசு சுத்தமா இருக்கும்.”

“அதெப்படி இருக்கும்?”

“செக்ஸ் அழுத்தம் இல்லாடி நீ எதையும் சாதிக்க வேண்டியதில்ல. உன் தோற்றம், அந்தஸ்து பத்தி கவலை இல்ல. உன் இஷ்டத்துக்கு வாழலாம். யோசிச்சுப் பாரேன், எந்தப் பொண்ணு பத்தியும் யோசிக்காம வாழ்ந்தா எவ்வளவு ஃப்ரீயா இருக்கும்.”

*

“நாம பார்க்கிற சினிமா, கேட்கிற கதை, பார்க்கிற ஓவியங்கள், அப்புறம் பொண்ணுங்க தங்களை அலங்கரிச்சுக் காட்டிக்கிற விதம் இதுதான் செக்ஸி, அழகுன்னு நமக்கு ஒரு அபிப்ராயத்தை உண்டாக்குது. ஆனா அது செயற்கையா உருவான ஒரு பிம்பம். யோசிச்சு பாரேன், தொப்புள்னா என்ன? ஒரு சின்னக் குழி, அதைப் பார்த்தா நமக்கு ஏன் ஆசை வரணும். அம்மாவோட முலையைப் பார்த்தா ஆசை வருமா?

“இல்ல”

“எதைப் பார்த்தா ஆசை வரணும்னு நாமதான் தீர்மானிக்கிறோம். சிலருக்கு பொம்பளைக்க கால் முடிய பார்த்தாலே நட்டுக்கும். அது செக்ஸி, அது ஏதோ பிரமாதமான ஒண்ணுன்னு அவன் மனசுக்குள்ள பதிஞ்சு போச்சு. இதெல்லாம் நாமளே உருவாக்கிறது”

*

“சந்தோஷம்னா என்ன?”

“ஜாலியா பிடிச்சதை பண்ணிட்டு இருக்கிறது”

“இல்ல. ஜாலியா என்னதான் பண்ணினாலும் அது முடியும்போது அதிருப்தியா இருக்கும். அதனால்தான் குடிக்கிறவன் குடிச்சிக்கிட்டே இருக்கான். பொண்ணு பிடிக்கறவன் ஒவ்வொரு பொண்ணா தேடி அலஞ்சிக்கிட்டே இருக்கான். சந்தோஷம்னா ரொம்ப முக்கியமான வேலைகளை மட்டும் பண்றது.”

*

“நாத்திகமும் ஒரு மதம் போலத்தான். என்ன, கடவுளுக்கு பதில் தர்க்கம்”

“பிறகு எதுதான் சரி?”

“கடவுள் இல்லையென்பதை ஏற்றுக்கொள்ள நாத்திவாதிகளுக்கு உள்ளுக்குள் சிரமமாய் இருக்கிறது. அதனால் தர்க்கம் மூலம் இன்னொரு கடவுளை சிருஷ்டிக்கிறார்கள்.”

*

“நம்ம யங் ரைட்டர்ஸ்ட ஒரு பிரச்சனை சார். நல்லா இல்லேன்னாலும் ஏத்துக்க மாட்டாங்க. நல்லா இருக்குன்னாலும் நம்ப மாட்டாங்க. ஆனால் நிறைய படிக்கிறவங்க, எழுதித் தேர்ச்சி பெற்றவங்களைவிட எழுத்தனுபவமோ வாசிப்போ இல்லாதவங்ககிட்ட இருந்துதான் சிறந்த படைப்புகள் வர வாய்ப்பதிகம்”

*

“நாம முழு இருட்டில் உட்கார்ந்திட்டு இருக்கும்போது என்ன நினைப்போம்? நம்மள சுத்தி இருட்டு மட்டும்தான் இருக்குதுன்னு. இருட்டுதான் ஒரே நிஜம்னு தோனும். ஆனா அது உண்மையா? ஸ்விட்ச்சை போட்டா உடனே வெளிச்சம் வந்திடும். அதுவரை தெரியாத பொருட்கள் கண்ணுக்குத் தெரியும். அதுவரை நாம நினைச்சிக்கிட்டிருந்தது உண்மையான உலகம் இல்லைன்னு புரியும். அதுவரைக்கும் பொய்யையே உண்மைன்னு நினைச்சுக்கிட்டு இருந்தோமுன்னு புரியும்.”

(இந்நாவலில் எனக்குப் பிடித்த வசனங்கள்)